Smoleńskie okruchy

Smoleńskie okruchy — to odzew poetki na smoleńską tragedię. Wszystko, co się mówiło i pisało w mediach miało ogromny wpływ na przemyślenia autorki. Choćby wiersz zatytułowany Kokpit, w którym skupiła się na wyobrażeniu, jak wyglądało po tragedii pomieszczenie pilotów. Słowa przesączone nastrojem chwili, którym poddajemy się i od razu wyobrażamy wygląd kokpitu w danym momencie opisywanym przez Autorkę.

Znajdują się w niniejszym woluminie emocje związane z samą katastrofą, całą sytuacją po tym zdarzeniu i potem... tym, co działo się i dzieje nadal w mediach, nagłaśnianiu sprawy związanej z dochodzeniem i szukaniem prawdy albo raczej szukaniem winowajcy tego zdarzenia. Znamiennym jest tytuł jednego z ostatnich w kolejności wierszy Tu nie chodzi o politykę. Generalnie chodzi w tej poezji o zamanifestowanie człowieczeństwa przez pryzmat dusz wszystkich smoleńskich ofiar, które po wypadku miałyby się jeszcze błąkać wokół wraku, jakby z niedowierzaniem przyglądając się samemu miejscu zdarzenia.

W wielu wierszach przewija się słowo „las”, bo też to samo słowo przebijało się wielokrotnie odmieniane po samej katastrofie. Stąd tomik ozdobiony jest pięknymi zdjęciami smoleńskiego lasu, wykonanymi przez pana Piotra Pasławskiego, który wybrał się w to miejsce dla oddania hołdu poległym.

Autorka wydała jeszcze dwa inne tomiki poezji w 2009 roku w formie e-booków: Oczekiwanie  i Szuka mnie jesień. Dostępny jest też wydany w 2009 roku Poradnik antystresowy.